Dysmorfofobia, znana jest także jako zaburzenie dysmorficzne ciała (ang. Body Dysmorphic Disorder, BDD), to zaburzenie psychiczne charakteryzujące się nadmiernym skupieniem na rzeczywistych lub wyimaginowanych defektach wyglądu. Osoby cierpiące na to zaburzenie często postrzegają te „wady” jako znacznie bardziej widoczne i problematyczne, niż są one w rzeczywistości, co może prowadzić do poważnego stresu i zakłóceń w codziennym funkcjonowaniu.
Objawy dysmorfofobii
Skupienie na defektach fizycznych – może dotyczyć dowolnej części ciała, najczęściej skóry, włosów, nosa, zębów lub sylwetki.
Unikanie kontaktów społecznych – wynikające z obawy przed oceną innych.
Częste porównywanie się z innymi – prowadzi do negatywnych ocen siebie.
Nadmierne używanie luster lub ich unikanie – w zależności od reakcji osoby na własny wygląd.
Poszukiwanie zabiegów kosmetycznych – osoby mogą często decydować się na zabiegi chirurgiczne lub dermatologiczne, które zazwyczaj nie przynoszą ulgi w postrzeganym problemie.
Problemy emocjonalne – w tym lęk, depresja i niskie poczucie własnej wartości.
Przyczyny dysmorfofobii
Wpływ środowiska – presja społeczna, kultura promująca ideał piękna, a także negatywne doświadczenia w dzieciństwie, takie jak prześladowanie czy krytyka.
Czynniki biologiczne – nierównowaga neuroprzekaźników, szczególnie serotoniny.
Czynniki genetyczne – wyższe ryzyko u osób z rodzinną historią zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych lub depresji.
Leczenie dysmorfofobii
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) – pomaga zmieniać negatywne wzorce myślenia i zachowań.
Farmakoterapia – leki z grupy SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny) mogą być skuteczne w łagodzeniu objawów.
Edukacja i wsparcie – kluczowe jest wsparcie ze strony rodziny i przyjaciół oraz zrozumienie natury zaburzenia.