Hipochondria jest nieuzasadnionym, przesadnym, a wręcz chorobliwym niepokojem o własne zdrowie. Hipochondryk przejawia nadmierne przejmowanie się swoją kondycją, niewłaściwie, negatywnie oceniając jej stan.
Czym jest hipochondria
Hipochondria, znana również jako zaburzenie lękowe o zdrowie, jest stanem zdrowia psychicznego, w którym dana osoba ma uporczywe i nadmierne obawy o własne zdrowie fizyczne lub psychiczne. Osoby z hipochondrią często doświadczają skrajnego strachu i martwią się, że cierpią na poważną chorobę, mimo że nie mają żadnych dowodów medycznych potwierdzających to przekonanie.
Objawy hipochondrii
Objawy hipochondrii obejmują zaabsorbowanie własnym ciałem i jego funkcjami. Są to, na przykład:
– częste wizyty u lekarza,
– nadmierne zamartwianie się drobnymi dolegliwościami,
– trudności z koncentracją na innych rzeczach z powodu ciągłych myśli o chorobie,
– uczucie przytłoczenia ilością informacji o chorobach dostępnych w Internecie,
– unikanie czynności takich jak ćwiczenia z obawy, że wyrządzą krzywdę.
Przyczyny hipochondrii
Ludzie mogą rozwinąć hipochondrię w każdym wieku, ale najczęściej występuje ona u dorosłych w wieku powyżej 30 lat, którzy mogą już mieć do czynienia z chorobami przewlekłymi lub u tych, którzy opiekują się inną osobą cierpiącą na przewlekłą chorobę. Dokładne przyczyny lęków nie są znane, ale badania sugerują, że genetyka odgrywa ważną rolę wraz z czynnikami psychologicznymi, takimi jak trauma z dzieciństwa, depresja/zaburzenia lękowe, niska samoocena i perfekcjonizm. Inne możliwe czynniki przyczyniające się do hipochondrii mogą mieć podłoże stresogenne, takie jak utrata pracy lub rozwód. Sytuacje te (w oczach osób podatnych na zaburzenia lękowe), zwiększają poczucie możliwości rozwoju chorób.
Leczenie hipochondrii
Dostępne są terapie, które mogą pomóc zmniejszyć objawy związane z hipochondrią, w tym terapia poznawczo-behawioralna (CBT). Pomaga ona rzucić wyzwanie negatywnym przekonaniom związanym z postrzeganym stanem fizycznym, jednocześnie nauczając, jak lepiej radzić sobie z objawami za pomocą technik relaksacyjnych, takich jak medytacja, joga itp.
Jeśli to konieczne, pacjenci otrzymują leki przeciwdepresyjne, zachęcani są do zmiany stylu życia (ograniczenie spożycia kofeiny, wystarczająca ilość snu każdej nocy). Pacjenci pracują również nad poprawą umiejętności komunikacyjnych, by czuli się komfortowo rozmawiając otwarcie i szczerze bez poczucia osądzania lub odrzucania.